Σημαντική πρόοδος στη Μελισσοκομίκή Έρευνα!
Της Κυρίας Κατερίνας Καρατάσου, Κτηνίατρου της Ομοσπονδίας Μελισσοκομικών Συλλόγων Ελλάδος.
Η γενετική επιστήμη όπως αποδεικνύει,δίνει ελπίδες ότι οι μέλισσες αναπτύσσουν ανθεκτηκότητα στα βαρρόα και αναζητά τα υπεύθυνα γονίδια για να αποκτήσουμε όλοι ανθεκτικές μέλισσες , προσδοκία που προκύπτει από τα επόμενα:
Από τις ΗΠΑ,όπου άγριοι πληθυσμοί μελισσών έχουν αναπτύξει ανθεκτικότητα στα βαρρόα Ντιστράκτορ,σύμφωνα με νέα γενετική μελέτη σε άγριες μέλισσες , που προσφέρει ενδείξεις , για το πώς ένας πληθυσμός της ευρωπαϊκής μέλισσας απίς μελίφερα έχει προσαρμοστεί σε αυτό το άκαρι,που στην πρώτη επαφή μαζί της θέρισε ολόκληρα μελισσοκομεία.
Οι έρευνες βασίστηκαν σε δείγματα από άγριες μέλισσες αποικιών του 1977 και 2010 ,που φυλάσσονται σε πανεπιστημιακό μουσείο,,αλλά υπήρχαν σε δάσος και από τη σύγκριση των γονιδιωμάτων αυτών των μελισσιών,των διαφορετικών χρονικών περιόδων,βρέθηκαν σαφείς ενδείξεις διαφορών στην ποικιλλομορφία τους,όταν τα ακάρεα σκότωσαν το μεγαλύτερο μέρος των αποικιών μελισσών,που όμως μερικές από αυτές τις αποικίες επιβίωσαν και ο πληθυσμός ξανά αυξήθηκε. Από αυτό λοιπόν προκύπτει ότι αν αφεθούν οι μέλισσες χωρίς παρέμβαση του μελισσοκόμου μπορούν να αναπτύξουν ανθεκτικότητα σε αυτό το θανατηφόρο παράσιτο.
Αλλά και στη 10/ετία του 1970 , μέχρι το 1990 βρέθηκαν στο δάσος άγρια μελίσσια σε πυκνότητα 2,5 αποικίες ανά τετραγονικό μίλι .Και άλλη όμοια έρευνα το 2002 με το 1970 πυκνότητας αποικιών μελισσιών, αποκάλυψε ίδια πυκνότητα με το 1970.
Όμως το 2010 με νέες εξελίξεις στην τεχνολογία του DNA έγινε ανάλυση της αλληλουχίας ολόκληρου του γονιδιώματος με νεότερα εργαλεία ,για να γίνουν συγκρίσεις,από τις οποίες βρέθηκε τεράστια απώλεια στην πολυμορφία των μυτοχονδριακών γονιδίων,τα οποία περνούν από τη μία γενιά στην άλλη,μόνο μέσω των θηλυκών γεννητόρων,που σημαίνει ότι ο άγριος πληθυσμός των μελισσών βίωσε ένα «γενετικό περιορισμό» που σημαίνει και περιορισμό της γενετικής ποικιλομορφίας, δηλαδή ίσως μόνο 4-5 βασίλισσες επέζησαν. Και
από αυτές έγινε η ανασύσταση του τωρινού πληθυσμού του δάσους.Και οι μέλισσες που επέζησαν εμφανίζουν υψηλή γενετική ποικιλότητα στα πυρινικά γονίδιά τους ,που πιθανά να προέρχονται από κηφήνες των αποικιών που τελικά χάθηκαν μεν,αλλά στο διάστημα που έφθιναν παρήγαγαν κηφήνες.
Τα στοιχεία επίσης δείχνουν έλλειψη γονιδίων από εξωτερικούς πληθυσμούς ,γειτονικά εκτρεφόμενων μελισσών,αφού παρουσιάζουν μικρό μέγεθος ,ίσως επειδή έχουν μικρότερο χρόνο να αναπτυχθούν και αυτό σημαίνει ότι και στη βαρρόα παρέχεται μικρότερος χρόνος να αναπτυχθεί και να πολλαπλασιαστεί.
Το συμπέρασμα λοιπόν από όλη αυτή την ανάλυση είναι, ότι η επιστήμη έχει εισχωρήσει βαθειά στη μελέτη της προστασίας της μελισσοκομίας από τον κίνδυνο της βαρρόα. Και σε αυτό βοηθάει και η ίδια η φύση να μη χαθεί η μελισσοκομία . Και ότι η τωρινή μελισσοκομική πορεία μας είναι να τη συνεχίσουμε με αντοχή για την προστασία της και την ανανέωσή της χωρίς ακάρεα.
Πηγή :Μελισσοκομικό Βήμα της ΟΜΣΕ τεύχος 76,Σεπτεμβρίου Οκτωβρίου 2015 σελίδες 54-57
tomelissi.wordpress.com